Είμαστε σαν τον Ήλιο με το Φεγγάρι.
Τόσο σηματικοί και μηδαμινοί συγχρόνως.
Που δεν μπορούν να συναντηθούν ποτέ.
Αλλά δεν μπορεί, κάποιο κόλπο πρέπει να υπάρχει.
...Εδώ ο Ήλιος εφεύρηκε κοτζάμ φωτοσύνθεση για να μπορεί να γεννηθεί ο έρωτας.
Ήλιος εσύ...
μία μικρή Σελίνη εγώ.
(Όχι, δεν είμαι η Φεγγάρο)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
τι καλά, χαρούμενο μέλλον! κι εγώ, κι εγώ!
Ναι, το μέλλον (όπως όλα στο σύμπαν) είναι σαν το κύμα της θάλασσας. Πάει και έρχεται, φουσκώνει και ξεφουσκώνει, και ποτέ δεν είναι το ίδιο. Και όμως: ένα είναι το κύμα, χαρούμενο όσο ζει. Για πάντα, και για μόνο μία στιγμή συγχρόνως...
Και άλλη φορά θλιβερό, φυσικά!!
Η χαρά χωρίς θλίψη δεν θα είχε κανένα νόημα.
Όλα αυτά μας περιμένουν στο μέλλον.
Το ΠΑΝ και το Τίποτα...
Post a Comment